Carlos Maside:

A súa obra ten unha fonda raizame galega que, debido ao percorrido vital deste artista, conxugou co cubismo, o realismo máxico e o expresionismo, polo que rematou sendo unha importante referencia para as vangardas pictóricas galegas

É a figura aglutinadora dos renovadores, fortemente vinculado a personalidades que reivindican unha nova realidade política e social para Galiza, como Castelao ou Rafael Dieste. É quizais o máis internacional do grupo, chegando a celebrar exposicións en Europa e América. Na súa formación artística cabe destacar a estadía en París, cunha bolsa para ampliar estudos por dous anos, de onde recibiu o influxo de Cézanne, Van Gogh e Gauguin. Así , quixo introducir as novas vangardas descubertas na cidade do Sena pero sen perder a identidade galaica. Dese intento saen obras como Labregas comendo mazás (1927-1928).

Nas súas obras está moi presente a liña expresionista, especialmente naquelas onde os trazos se fan moi grosos e nos remiten á paleta triste e case monocroma característica do expresionismo alemán. No cadro Cabezudo podémolo apreciar ben. Como na maior parte dos renovadores, os temas relacionados coa muller teñen unha activa presenza, sobre todo a representación da muller campesiña, que quedou representada nas composicións Costureira, Cacharreira ou tamén en Parolando.

Pintor, debuxante e gravador, interésase pola estruturación volumétrica e a expresividade, moi na liña do primeiro expresionismo. Nos seus cadros ao óleo destacan os grupos de figuras humanas, fundamentalmente femininas, sorprendidas nos seus labores diarios, dotadas de inmobilidade, ensimesmadas, atemporais e inexpresivas. Recrea os ambientes das feiras, as paisaxes, o ambiente campesiño e a Galiza urbana. Nas súas composicións predominan as formas sólidas, feitas con trazos sumarios pero densa coloración, as figuras pesadas e fortes, concibidas como esculturas de granito e de formas redondeadas.

Nos anos de posguerra potenciou os efectos cromáticos e os efectos da luz, empregando tons máis puros, luminosos e intensos, achegándose a posturas fauvistas. Fronte á solidez anterior e trala lectura das obras de Kandinsky, incorpora un maior sentido xeométrico, comeza a desintegración formal das figuras e tamén a compoñer por medio de planos de intensa luminosidade e cromatismo.