Ao longo da Historia un gran número de ilustres viaxeiros foron deixando constancia escrita en forma de diarios, cartas, memorias, relacións ou relatos –cos elementos característicos e diferenciábeis que cada época marca–, das impresións e experiencias que Galicia lles suscitou. Así o fixeron dende a Idade Media, dende a Europa dos santuarios e as peregrinacións, dende a Compostela fin de traxecto dunha das máis prodixiosas rutas de peregrinación, o Camiño de Santiago, sen o cal non se podería entender a proxección internacional desta terra, dende a súa catedral e o Liber peregrinationis alí conservado, primeira guía para camiñantes do vello continente. Camiñantes, viaxeiros, heteroxénea masa de comerciantes, xograres, poetas, peregrinos e escultores, aristócratas ou plebeos, guerreiros, malandríns e eclesiásticos que, guiados por razóns diversas e dende os máis remotos lugares da terra, seguiron nos séculos posteriores elixindo Galicia como destino.

Até aquí chegaron tamén, xa polo XVII e deixando atrás a senda dos aventureiros, viaxeiros en misións diplomáticas e políticas, como simple acompañamento a un abade na súa visita aos mosteiros, como preceptores ou por motivos científicos ou de instrución, que tan amplo desenvolvemento acadarán despois cos viaxeiros ilustrados do XVIII, cobizosos de coñecemento e degoirados de traspasaren a realidade circundante, despregando todas as súas posibilidades de sentimento, pensamento e acción. No XIX o poder da razón é substituído polo dominio da subxectividade, e os viaxeiros románticos buscaron o exótico, o diferente, iniciando unha maneira de viaxaren que sería o precedente do noso turismo de masas...

Esta escolma de textos constitúe unha fonte moi valiosa de datos e unha curiosísima información sobre todos aqueles aspectos de cada día que escapan á historia dos grandes acontecementos, pero que conforman, xa que logo, o enleado da realidade cotiá.

Galicia e a súa paisaxe, as súas xentes, caracteres e costumes, a riqueza monumental e artística xunto ao seu desenvolvemento social e económico ou o estado dos seus camiños e pousadas son os  temas tratados nestes libros, todos dos viaxeiros-escritores non galegos que por esta terra se desprazaron dende unhas épocas afastadas no tempo. Ilustrados con debuxos, gravados e fotografías que proporcionan imaxes reais da vida de Galicia, son exemplares imprescindibles para coñecer como foi a historia cotiá dos nosos ancestros.

  Gallaecialibros mostra aos seus lectores unha escolma de libros de Rosalía de Castro e sobre esta autora e a súa obra. A escritora que, con orgullo de ser galega e escribir na lingua propia de Galicia, deu á literatura galega dun novo nacemento é hoxe unha figura imprescindíbel da nosa historia.

Rosalía de Castro é a figura máis importante do Primeiro Renacemento galego. Naceu en Santiago de Compostela, en 1837, como froito das relacións entre unha fidalga e un sacerdote. Desde ben nena pasou a vivir coa súa nai, primeiro na zona de Padrón e, a partir de 1850, en Santiago de Compostela. Nesta cidade Rosalía será testemuña da terríbel fame e do andazo de cólera de 1853-54 e vivirá o fervor revolucionario deses anos. É probábel que iniciase a súa formación na Sociedade Económica de Amigos del País, mentres asistía con regularidade ao Liceo de la Juventud, lugar de encontro dos intelectuais comprometidos co movemento provincialista. As correntes ideolóxicas que imperaban no grupo, e que permanecerán sempre na obra de Rosalía, eran o socialismo utópico e o republicanismo democrático.
    Posibelmente non fose casual que a marcha de Rosalía a Madrid, en 1856, coincidise coas represalias contra os participantes no Banquete de Conxo, organizado polo grupo do que ela formaba parte, aínda que o máis probábel é que se desprazase á Corte coa intención de se dedicar profesionalmente á escrita. Alí casou con Manuel Muruía en 1858 e publicou as súas primeiras obras: o poemario La Flor (1857) e mais a novela La hija del mar (1859). Nesta última aparece xa a Rosalía feminista, a escritora que, dentro dos estreitos límites que lle impón a época, fai unha alegación en defensa dos dereitos da muller.
    A década dos 60, que desembocou na Revolución do 68, foi un período de grande efervescencia intelectual e política. Rosalía e Murguía formaban parte desa corrente federalista e republicana que aspiraba a un novo modelo político en que a causa galeguista tería cabida, que soñaba con ideais do socialismo utópico: liberdade relixiosa, libre comercio, sufraxio universal... Neste ambiente de ilusión e esperanza no futuro, Rosalía escribiu os Cantares gallegos, cuxa publicación, en 1863, marcou o inicio do Primeiro Renacemento. No "Prólogo" intentou suavizar as posíbeis reaccións contra o libro polo seu carácter reivindicativo, o uso exclusivo do galego e a autoría feminina.
    Rosalía era por entón unha escritora profesional que colaboraba con regularidade en diversas publicacións, mentres atendía ás obrigas familiares que a levaron a residir unhas veces en Castela (Madrid e Simancas) e outras en Galiza (Lugo, Compostela, A Coruña, Padrón), onde ficará definitivamente na década dos 70. Mais o fracaso da Revolución do 68 e a Restauración Borbónica acabaron coa esperanza no futuro. Á ilusión seguiu o desengano, agravado polas dificultades económicas derivadas do cambio político e polas discrepancias e disputas entre Murguía e Lamas, entre o galeguismo progresista e o galeguismo conservador. As consecuencias destes desencontros pagounas Rosalía, pois ficou sen posibilidades de colaborar na prensa galega. A máis relevante escritora das nosas letras tivo que publicar o seu derradeiro poemario galego, Follas Novas (1880), na Habana e Madrid. O desencanto e a amargura ditaron as "Dúas palabras da autora" con que se abre este poemario, en que a muller galega, os nenos, os vellos e todos os desposuídos encontraron a súa voz propia.
    O cancro acabou coa vida de Rosalía en 1885, non sen que antes deixara unha importantísima obra en español, poética (En las orillas del Sar) e narrativa (El primer loco, Ruinas, El caballero de las botas azules), que aínda non está suficientemente valorada.
    No centenario da publicación de Cantares Gallegos, a Real Academia Galega consagrou o 17 de Maio á celebración do Día das Letras Galegas, que lle foron dedicadas a Rosalía na súa primeira edición. Os restos da nosa máis insigne escritora repousan no Panteón de Galegos Ilustres, en San Domingos de Bonaval.